Do najcenniejszych właściwości miodu zaliczyć należy jest jego działanie na drobnoustroje chorobotwórcze.
Miód przejawia silne działanie zwłaszcza na na bakterie Gram-dodatnie. takie jak gronkowce (Staphylococcus aureus) i paciorkowce (Streptococcus
pyogenes, Streptococcus pneumoniae, Streptococcus mutans). Nieco mniej skuteczne jest działanie miodu wobec pałeczek Gam-ujemnych, takich jak bakteria e.coli, Klebsiella pneumoniae (pałeczka zapalenia płuc), Proteus vulgaris, czy Salmonella typhi. Dość słabe działanie przejawia miód także przeciwko grzybom drożdżoidalnym z rodziny Candida. Co warte podkreślenia, badania dowodzą, że najsilniejsze działanie antybiotyczne przejawia miód świeży. Natomiast podgrzanie miodu do temperatury powyżej 60 stopni Celsjusza powoduje całkowitą utratę właściwości antybiotycznych miodu.
Główną substancją znajdującą się w miodzie i decydującą o jego właściwościach antybiotycznych jest oksydaza glukozy. Jest to enzym wprowadzany do miodu dzięki pszczołom, wytwarzany jest bowiem w gruczołach gardzielowych pszczół.
Do innych substancji, które decydują o właściwościach antybiotycznych miodu są lizozym i apidycyna. Obie te substancje, podobnie jak oksydaza glukozy, wprowadzane są do miodu razem z wydzieliną gruczołów pszczelich.
Warto także dodać, że w różnych odmianach miodów znajdują się także substancje antybiotyczne pochodzące ze zbieranych przez pszczoły nektarów roślin olejkowych i spadzi iglastych. Do takich właśnie substancji pochodzenia roślinnego o działaniach przeciwdrobnoustrojowych, które możemy znaleźć w miodach są: tymol, eukaliptol. mentol, pinen i kamfen, związki flawonoidowe (kemferol, kwercetyna, apigenina), garbniki katechinowe oraz kwas
benzoesowy.
Opracowano na podstawie: Elżbieta Hołderna-Kędzia, Bogdan Kędzia: Miody odmianowe i ich zdrowotne walory, Toruń 2005.
